به نام یگانه معبود عالم وقت ظهور

ای اَمین الله

سلام و صلوات خدا بر تو ای رضا ابن الرضا

از: عطش

به: آفتاب پشت ابر

مقام رضا فقط شایسته‌ی تو و اجداد بزرگوارت است، وقتی که عمه‌ات با دیدن کوچه و محراب و طشت و کربلا با صدای بلند رضایتش را با «ما رأیت الا جمیلا» اعلام می کند، نشان می دهد که بار امانت الهی را به خوبی به سر منزل مقصود رسانده و تربیت شده‌ی صلابت مادرش و شجاعت پدرش (ارواحنا فداهم) است.

 امانت خدا را که آسمانها و زمین و کوهها از تحمل آن سرباز زدند، تو و خاندانت به خوبی برعهده گرفتید وگرنه من و امثال من، آن انسان مطلوب «حملها الانسان» نیستیم که امانت خدا را به او سپرده باشند

 نمی دانم چگونه بدون دیدنت زندگی می کنم در حالیکه دلم و روحم شما را می خواهد و مونس تنهاییم هستید ولی این نامه نوشتن بهانه‌ای شده که فراموشتان نکنم . واقعا جمع این تناقض فقط از عهده‌ی منِ بی معرفت بر می آید. شما را می خواهم ولی مثل کودک بازیگوشی، با سرگرم شدن به بازی های دنیا، فراموشتان می کنم.

پدر بزرگوارم! از داشتن شما ائمه، به خود می بالم و راضیم .کمکم کن که امینِ امانت خدا باشم تا خدا و شما هم از من راضی باشید و عیدی روز میلاد جدت علی بن موسی الرضا را اُنسِ به خودت برای من قرار بده